Η ιστορία μας
Η ΕΛΕΠΑΠ αποτελεί τον παλαιότερο φιλανθρωπικό οργανισμό της χώρας, είμαστε περήφανοι που μετράμε πλέον πάνω από 86 χρόνια λειτουργίας. Κάθε δεκαετία που περνούσε, η ΕΛΕΠΑΠ έχτιζε λιθαράκι-λιθαράκι «το δικαίωμα των παιδιών σε μία ισότιμη ζωή» σταθερά, με γερά θεμέλια. Η ΕΛΕΠΑΠ μεγάλωσε τα ογδόντα και πλέον αυτά χρόνια, όπως μεγάλωσαν και τα παιδιά της, που σήμερα ετοιμάζονται πια για να κάνουν τα δικά τους «βήματα ζωής».
Περισσότερα από 100.000 παιδιά με κινητικές κυρίως αναπηρίες και εγκεφαλική παράλυση έχουν κάνει κοντά μας, τα δικά τους μικρά ή μεγάλα βήματα. Είναι ευπρόσδεκτα στο «σπίτι» τους, ακόμη και όταν έχουν πια ενηλικιωθεί. Άλλωστε, οι οικογένειές τους είναι οι μεγάλοι μας συνοδοιπόροι. Στα 6 κέντρα της ΕΛΕΠΑΠ, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χανιά, Ιωάννινα, Βόλο και Αγρίνιο, η δουλειά που γίνεται είναι συστηματική και η φροντίδα για το παιδί που έρχεται σε εμάς δεδομένη. Σε πανελλαδικό επίπεδο, πάνω από 1000 παιδιά συμμετέχουν, καθημερινά, σε θεραπευτικά, συμβουλευτικά και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Με το πλούσιο έργο της, η ΕΛΕΠΑΠ έχει ουσιαστικά χαρτογραφήσει, τα τελευταία 70 χρόνια, την επιδημιολογία της παιδικής κινητικής αναπηρίας στην Ελλάδα. Η ΕΛΕΠΑΠ ξεκινά το 1937 με στόχο να βάλει κατά μέρος «τα σωματικά μειονεκτήματα» του ανάπηρου παιδιού και να το βγάλει «από το περιθώριο της ζωής». Ο αγώνας ανακόπτεται στη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, οπότε και παρατηρείται έξαρση των αναπηριών- οι τραυματισμοί από τον πόλεμο δυσχεραίνουν την κατάσταση ενώ κάνουν την εμφάνισή τους στερητικές παιδικές νόσοι όπως η ραχίτιδα. Με την επιδημία της πολυομυελίτιδας που ξεσπά το 1949, η ΕΛΕΠΑΠ περιθάλπει 599 παιδιά. Για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, τα παιδιά με κινητικά προβλήματα λόγω της πολυομυελίτιδας αποτελούν το 1/3 των περιστατικών που χρήζουν περίθαλψη. Τα περιστατικά πολυομυελίτιδας μειώνονται δραστικά στη δεκαετία του ’70, ενώ παύουν να υφίστανται στη δεκαετία του ’80.
Τη δεκαετία του ’70, ένα σημαντικό ποσοστό της παιδικής κινητικής αναπηρίας οφείλεται σε μαιευτικές παραλύσεις. Το ποσοστό αρχίζει να μειώνεται σημαντικά στις αρχές του ’80, λόγω της καλύτερης περίθαλψης κατά τη διάρκεια του τοκετού και την αύξηση των καισαρικών τομών. Η συχνότητα της εγκεφαλικής παράλυσης ωστόσο παραμένει σταθερή, καθώς επιβιώνουν όλο και μικρότερα πρόωρα νεογνά. Η εγκεφαλική παράλυση αφορά το 1-2‰ των παιδιών που γεννιούνται. Πλέον οι παθήσεις που μεταβιβάζονται γενετικά και επηρεάζουν το σχηματισμό του εμβρυακού σκελετού παρουσιάζουν μείωση, ενώ μπορούν να εντοπιστούν με υπερήχους. Δυστυχώς όμως, τα μεταβολικά νοσήματα αποτελούν πλέον ένα σημαντικό ποσοστό, το οποίο χρήζει ιδιαίτερης προσοχής.
Σήμερα καταγράφεται αύξηση παιδιών με κινητική αναπηρία λόγω:
- Του μεγαλύτερου αριθμού παιδικών ατυχημάτων
- Αυξημένου ποσοστού προωρότητας (λόγω εξωσωματικής γονιμοποίησης κλπ.)
- Της αρνητικής πρωτιάς στην ύπαρξη τροχαίων ατυχημάτων στη χώρα μας.
Με βάση το πλούσιο έργο της ΕΛΕΠΑΠ στον τομέα της θεραπείας και αποκατάστασης του παιδιού με αναπηρία, προκύπτει ότι σήμερα, το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών με κινητική αναπηρία χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αποκατάστασης.
Εκτός από την ιατρική παρακολούθηση και τη θεραπεία, το παιδί πρέπει να παρακολουθεί προγράμματα ενδυνάμωσης των λειτουργιών μάθησης (όπως η προσοχή, η συγκέντρωση, η ομιλία, η συνθετική και αναλυτική σκέψη), αλλά και προγράμματα πρώιμης παρέμβασης, ειδικής εκπαίδευσης, εργονομίας, συμβουλευτικής υποστήριξης και κοινωνικής στήριξης.
Ο παλαιότερος φιλανθρωπικός οργανισμός της χώρας έχτισε «το δικαίωμα των παιδιών σε μία ισότιμη ζωή» σταθερά, με γερά θεμέλια. Κάθε δεκαετία που περνούσε, η ΕΛΕΠΑΠ έβαζε και ένα λιθαράκι- μέσα από νέα προγράμματα, θεραπείες, οργανωμένα ιατρεία, σοβαρή ψυχολογική υποστήριξη. Θέλησε να οικοδομήσει ένα μέλλον πιο αυτόνομο και πιο φωτεινό για τα παιδιά της. Η ΕΛΕΠΑΠ μεγάλωσε τα ογδόντα αυτά χρόνια, όπως μεγάλωσαν και τα παιδιά της ΕΛΕΠΑΠ που σήμερα ετοιμάζονται πια για να κάνουν τα δικά τους «βήματα ζωής».